Toekomstmuziek (WOT 15)

Toen ik een uurtje geleden de nieuwe WOT las, Toekomstmuziek, en mijn gedachten liet gaan over dit thema kon ik niet bevroedden dat ik een kwartier later een held zou zijn.
Die toekomst had ik voor mezelf ook absoluut niet in gedachten.
Een leuk leven, voldoende inkomen om niet in de problemen te raken, een baan waar je lol in hebt en een kind dat goed terecht komt. Nog gezondheid voor allemaal en dan ben ik wel klaar.
Meer onrealistische toekomstmuziek zoals een groot huis in een warm land, hangmat enzo of grootse daden verrichten zoals alle armoede en oorlog de wereld uithelpen schoten ook nog even door m'n hoofd.
De honden waren wat onrustig maar daar besteedde ik geen aandacht aan. Het zijn pups, er is altijd wel wat te doen en te ontdekken als je  zo'n 4 maanden oud bent. Tot ik getik hoorde en iets hoog in mijn ooghoek zag verschijnen en verdwijnen.
Toen ik keek zag ik een koolmeesje tegen het raam vliegen. Dat is niet helemaal ongewoon hier en mijn eerste gedachte was dat onze tikker weer terug was.
Maar er was iets geks deze keer. De koolmees vloog de verkeerde kant op! Omdat de deur openstond zodat de teckels lekker in en uit kunnen lopen was hij door de ontstane opening naar binnen gevlogen. En probeerde langs alle wegen behalve de meest logische weer naar buiten te gaan.
De toekomstmuziek klonk voor deze koolmees in mineur, hij was in totale paniek. De teckels daarentegen in totale opwinding. Ik probeerde me in deze kakofonie rustig staande te houden en onze gast vriendelijk doch beslist de deur te wijzen.
Toen het niet lukte sloot ik het gordijn, ondertussen gadegeslagen door de teckels tussen mijn voeten en de koolmees hoog op de boekenkast. Tussen de eerste delen van Arendsoog zat hij wijs naar het tafereel beneden hem te kijken.
Mijn plan, het raam bedekken zodat hij niet meer zou proberen via het glas naar buiten te vliegen, zou geslaagd zijn als we aan de voorkant niet ook een hele raampartij hadden gehad.
Natuurlijk vloog hij daarnaartoe, de toekomstmuziek klonk aan de voorkant harder en vrolijker dan achter bij het gesloten gordijn en opgewonden teckels.
Op de vensterbank aan de voorkant staan grote cactussen. Er blijft in de zomerzon weinig anders leven en Hendrik-Jan heeft een warm hart voor deze stekelige bollen. De koolmees ook, hij verstopte zich tussen de stekels terwijl ik hem probeerde te pakken. Vriendelijk de deur wijzen zat er niet meer in, hier was een harde hand vereist.
Teun "hielp mee" door haar kop tussen de stekels te duwen, Saartje bewaakte de grond tussen mijn voeten terwijl de koolmees van links naar rechts slalomde tussen de cactussen en bloempotten.
Na een kwartier begon het beest moe te worden en kreeg ik hem eindelijk te pakken. Als dank pikte hij in mijn hand maar met 2 pups die in het bezit zijn van scherpe tandjes en nageltjes ben ik gelukkig wel wat gewend. Zijn gepik hielp hem dan ook weinig.
Buiten heb ik hem in de struiken gezet waar hij als een bezetene ging zitten schelden. De wijsheid in de WOT van vandaag was op dit moment letterlijk en figuurlijk waar:

Je kunt alleen
maar fluiten
wat je nu
kunt fluiten.