zondag 13 januari 2013

Het 'wonderkind'

Een initiatief van Petepel heeft ervoor gezorgd dat ik deze blog weer eens onder het stof vandaan heb getrokken.
Hij zal iedere zondag een vraag posten over boeken, het project heet #50books.
De eerste vraag is:
Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

Daar moest ik even over nadenken. Ik heb, zodra ik kon lezen, alles gelezen wat ik maar te pakken kon krijgen. Grote favoriet was Pinkeltje. De hele serie heb ik gelezen, meerdere keren zelfs. En nu is Doris ook fan, die verslind ze in hoog tempo.

Maar mijn vroegste jeugd is de tijd waarin ik nog niet kon lezen. Mijn moeder las me vaak voor uit verhaaltjesboeken.
Mijn favoriete boek was "Een koffer vol verhaaltjes". Met verhalen over kinderen die verdwalen op de step, zandkastelen die door de opkomende vloed weer in zee verdwijnen en speelgoed dat stukgaat.


Maar hét verhaal is het verhaal over de knikkers. Het laatste verhaaltje uit het boek. Het gaat over een meisje dat zo graag wil knikkeren. Moeder heeft beloofd een knikkerzak te maken maar is druk met het babybroertje en heeft geen tijd. Omdat haar vriendjes al bezig zijn met een knikkerpotje neemt ze een papieren boterhamzakje maar dat scheurt. Ten einde raad pakt ze een nat washandje en stopt daar haar knikkers in. Natuurlijk wordt ze uitgelachen door haar vriendjes.
Ik was er zo van onder de indruk dat ik het iedere keer weer wilde horen. 
Met dat verhaaltje heb ik mijn moeder een keer mooi tuk gehad. Ik was een jaar of vijf en kwam met het boek in mijn handen naar beneden.
"Mama, ik kan lezen." Natuurlijk geloofde ze het niet. Totdat ik het knikkerverhaaltje begon voor te lezen. Woord voor woord goed. Ze wist niet wat ze hoorde en was met stomheid geslagen. Even dacht ze een wonderkind te hebben. Tot ze besefte dat ik het verhaaltje zo vaak had gehoord dat ik het woord voor woord kon navertellen.