donderdag 11 juli 2013

Terror Teckels

Of moet ik zeggen killer teckels?
Ik stond op het punt de dames binnen te roepen omdat ik naar de winkel wilde toen ze allebei met een noodgang het huis binnenstormden. Saartje voorop, met iets in haar bek. Dat iets fladderde en gilde als een gek. Het was een jonge merel. Zijn papa en mama zaten buiten op de schutting zowat nog harder te gillen.
Saartje liet hem los en het beestje vloog langs mij heen en landde tussen de cactussen op de vensterbank, Saartje er achteraan. Ik trok de hond weg in de hoop de vogel te kunnen vangen, iets wat ik al vaker deed. Net als het verzorgen van een gevallen merelkuiken.
Maar het stomme dier vliegt op, land op het kleed voor de hondenmand en hap, Saartje heeft hem weer te pakken. Hij fladdert voor z'n leven, de veren vliegen in het rond maar het mocht niet meer baten.
Met opgeheven hoofd, de bek vol vogel stormt Saartje weer naar buiten, een luid blaffende Teun achter zich aan. De merelouders weten nu helemaal niet meer hoe hard ze moeten gillen en heen en weer fladderen, zielig om ze zo in paniek te zien. Ik verontschuldig me bij het paar voor het gedrag van mijn hond en probeer de merel terug te vorderen maar Saartje verstopt zich op plekken waar ik onmogelijk bij kan. Teuntje volgt haar op de voet, die wil weleens van dichtbij bekijken wat haar vriendin nu eigenlijk heeft.
Uiteindelijk gaat Saartje onder de tafel zitten met haar buit.

Veilig onder de tafel
Ik loop naar binnen en ga even zitten om Hendrik-Jan, die op zijn werk zit, van het gebeurde op de hoogte te stellen. Terwijl ik een berichtje tik zie ik een grote, volwassen ekster naar binnen vliegen, op de hielen gezeten door Teuntje. De ekster was waarschijnlijk op het dode mereljong afgekomen en was nu zelf tot prooi gebombardeerd. Gelukkig wist meneer ekster meteen zelf de weg naar buiten weer te vinden.

Saartje zit intussen nog steeds aan haar prooi te likken. Ze zal hem niet opeten want mevrouw houdt niet van veertjes in haar bek, een ééndagskuiken laat ze ook liggen. Teuntje eet die wel en het leek me wel een plan om merel door Teuntje te laten verorberen, was hij toch niet voor iets gestorven. Met een staaf gedroogde pens probeerde ik Saartje van haar buit weg te lokken. Ze wilde hel graag de pens maar als ze een stap in mijn richting deed zag ze Teuntje richting merel kijken en dan trok ze zich weer terug om haar buit te bewaken. Ik legde het staafje op de grond bij Teuntje om een andere te gaan halen, misschien dat dat zou helpen, Teuntje zou dan afgeleid zijn. Maar toen ik terugkwam had Saartje de pens én de merel, Teuntje zat alleen maar beteuterd te kijken. 
Dubbele buit
Maar Teun liet het niet op zich zitten en terwijl Saartje heerlijk op haar pensstaafje zat te kauwen kwam Teuntje steeds dichterbij. Even leek het erop dat het haar zou lukken maar Saartje is een echte vrouw, die kan twee dingen tegelijk.
Afblijven, is allemaal van mij!
Even later zag ik Teuntje toch met merel lopen en ze ging voortvarend aan de slag. Eigenlijk wilde ze hem mee naar binnen nemen maar dat vond ik niet zo'n goed idee. Het is mooi weer om buiten te eten dus blijf maar lekker in de tuin.
Zou het lekker zijn?
Uiteindelijk heeft ook Teuntje de merel niet opgegeten, alleen maar ontleed. Merel zal wel niet zo lekker smaken denk ik. Hij heeft in een bakje zijn laatste rustplaat in de vuilnisbak gekregen.
De laatste stille getuigen van het drama.







zondag 13 januari 2013

Het 'wonderkind'

Een initiatief van Petepel heeft ervoor gezorgd dat ik deze blog weer eens onder het stof vandaan heb getrokken.
Hij zal iedere zondag een vraag posten over boeken, het project heet #50books.
De eerste vraag is:
Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

Daar moest ik even over nadenken. Ik heb, zodra ik kon lezen, alles gelezen wat ik maar te pakken kon krijgen. Grote favoriet was Pinkeltje. De hele serie heb ik gelezen, meerdere keren zelfs. En nu is Doris ook fan, die verslind ze in hoog tempo.

Maar mijn vroegste jeugd is de tijd waarin ik nog niet kon lezen. Mijn moeder las me vaak voor uit verhaaltjesboeken.
Mijn favoriete boek was "Een koffer vol verhaaltjes". Met verhalen over kinderen die verdwalen op de step, zandkastelen die door de opkomende vloed weer in zee verdwijnen en speelgoed dat stukgaat.


Maar hét verhaal is het verhaal over de knikkers. Het laatste verhaaltje uit het boek. Het gaat over een meisje dat zo graag wil knikkeren. Moeder heeft beloofd een knikkerzak te maken maar is druk met het babybroertje en heeft geen tijd. Omdat haar vriendjes al bezig zijn met een knikkerpotje neemt ze een papieren boterhamzakje maar dat scheurt. Ten einde raad pakt ze een nat washandje en stopt daar haar knikkers in. Natuurlijk wordt ze uitgelachen door haar vriendjes.
Ik was er zo van onder de indruk dat ik het iedere keer weer wilde horen. 
Met dat verhaaltje heb ik mijn moeder een keer mooi tuk gehad. Ik was een jaar of vijf en kwam met het boek in mijn handen naar beneden.
"Mama, ik kan lezen." Natuurlijk geloofde ze het niet. Totdat ik het knikkerverhaaltje begon voor te lezen. Woord voor woord goed. Ze wist niet wat ze hoorde en was met stomheid geslagen. Even dacht ze een wonderkind te hebben. Tot ze besefte dat ik het verhaaltje zo vaak had gehoord dat ik het woord voor woord kon navertellen.